სალვადორი დალი, ტელეფონი–ჰომარი (1936)
1920–1930იანი წლების სიურრეალისტურ მოძრაობას სწამდა, რომ რევოლუცია ოცნებებით იწყება. შთაგონების წყაროდ მათ ფსიქოანალიზის მამას, ზიგმუნდ ფროიდს მიმართეს და სიურრეალური ობიექტები შექმნეს. სალვადორ დალის აზრით, გარდა იმისა, რომ ჰომარი სექსუალურია, ამ ტელეფონის საშუალებით თქვენს ოცნებებში დარეკვაცაა შესაძლებელი.
დამიენ ჰირსტი: “სიკვდილის ფიზიკური შეუძლებლობა ცოცხალი ადამიანი გონებაში”
ფორმალინში მცურავი ზვიგენი თითქოს გალერეის მთელ დარბაზს გადაცურავს.
კონსტანტინეს კოლოსი (მეოთხე საუკუნე)
იმპერატორ კონსტანტინეს ეს გიგანტური ქანდაკება ძველი საუკუნეების მხატვრების ფიქრებს ასახავს. მისი ფრაგმენტები ძალიან სიურრეალურია.
ჟოან მირო, ობიექტი (1936)
ჟოან მირომ სიურრეალისტური ობიექტი შექმნა, როდესაც ერთმანეთს მეკობრეების განძი, თუთიყუში, რუკა და ქალი ფეხი შეუხამა.
რობერტ რაუშენბერგი, მონოგრამი (1955-59)
როდესაც რობერტ რაუშენბერგმა ნიუ იორკის სანაგვეში თხის ფიტული იპოვა და მისი რქებისა სექსუალურობისა და მითოლოგიური ასოციაციების იგნორირება ვერ შეძლო.
მერეტ ოპენჰეიმი, ჩემი ექთანი (1936)
სიურრეალისტი მერეტ ოპენჰემი გარე სამყაროს სხვაგვარად ხედავდა. ამ ნამუშევარსი სექსი და საკვები ერთმანეთშია არეული.
ჯორჯო დე კირიკო, სასიყვარულო სიმღერა (1914)
როგორც პოეტი გუილაუმე აპოლინარე ამბობდა, კირიკომ ნამდვილად შეიძინა რეზინის ხელთათმანი. ანუ ეს არა მხოლოდ მხატვრის ფანტაზია, არამედ რეალური სამყაროს სიურრეალური ობიექტია.
მაქს კლინგერი, ხელთათმანი (1881-1898)
ამ ნახატზე მამაკაცი – მხატვარი – ხედავს თუ როგორ დაუვარდა ქალს ხელთათმანი. უცხო ქალის მიმართ ვნებას, ის ხელთათმანთან ურთიერთობით გამოხატავს.
რობერტ მეპელტორპი, ლუიზა ბურჟუა (1982)
ამ ფოტო–სურათში მომღიმარ ლუიზა ბურჟუას ნამდვილად სიურრეალური ობიექტი უჭირავს ხელში. სურათი ქალისა და მისი შრომის ცვლილებას ასახავს.
